هر سال دمدمه‌های پاییز که می‌شد در این منطقه جشنواره‌ی رنگ‌های داغ پاییزی بر پا بود. سخت زیبا و دلربا. پاییز امسال اگر این بخش از آزادراه سراسری افتتاح شود، غوغای ماشین‌ها مهمان این منطقه خواهد بود. برای من که متر به متر این کوه‌ودشت را در سال‌های اخیر مشاهده کرده و در آنها قدم زده‌ام، عبور با سرعت بالا از فراز این منطقه، که حالا لخت و بی‌درخت شده است، تجربه‌ی غریبی است؛ هم از چرخیدن چرخ توسعه در منطقه خوشحالم و دلم از نابودی این همه باغ و سرسبزی و زندگی می‌گیرد.
در بخشی از همین قسمت‌ها که در تصاویر می‌بینید، آبشارکی پلکانی تعبیه کرده‌اند که بخشی از آب چشمه‌ی آبسیاه را از کنار بزرگراه به فرودست هدایت می‌کند و احتمالا مسافرانِ غریبِ خسته از راه را به اندکی درنگ در کنار جاده نگه دارد.
این آزادراه سراسری اگر شب‌ها خواب ببیند، شک ندارم خواب این همه درخت زیبا را خواهد دید؛ و من هم با حسرتِ آن همه سرسبزی، طراوت و زندگی و خاطرات کودکی، با سرعت از آن می‌گذرم.
